เรื่องเล่าเรื่องผี

สุดสัปดาห์ไปเที่ยวเกาะเสม็ดมา ได้ฟังเรื่องผี บนเกาะเสม็ดมาบ้างพอสมควร เลยอยากเอามาแบ่งให้เพื่อน ๆ ได้รับรู้บ้าง  ออกตัวไว้ก่อนเลยไม่ได้เอามาเล่าเพื่อดิสเครดิต หรือ ทำลายการท่องเที่ยว บนเกาะเสม็ด ฟังเอาไว้เพลิน ๆ สนุก ๆ เท่านั้น   เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ได้ยินมาจริงไม่จริง แต่เรื่องแบบนี้มันมีอยู่ทุกที่ฟังเล่นๆ สนุกๆก็พอ บอกแล้วนะ... เรื่องแรกที่ได้ยิน คือเรื่องอ่าวลูกโยน พี่ที่เป็นเจ้าหน้าที่บนเรือตกหมึก บอกว่าอ่าวลูกโยน เมื่อก่อนเป็นสุสาน มีศพฝังบริเวณนี้เยอะแยะ แต่ตอนนี้พื้นที่แถวนั้น เลิกใช้เป็นสุสานแล้ว  นอกจากนี้ยังมีตำนานเกี่ยวกับพระฤาษี ในเรื่องพระอภัยมณี พี่คนเดิมบอกว่า พระฤาษี จริง ๆ และคือ ปู่ดำ ที่อยู่ตรงหน้าด่านแถว ๆ ทางไปหาดทรายแก้ว และยังมีเจ้าแม่ทับทิม อีก 2 แห่ง บนเกาะเสม็ด และช่วงสงกรานต์ จะมีงานประเพณี ให้กับปู่ดำ ด้วย ขึ้นเกาะควรแวะกราบ-ไหว้ เพื่อสิริมงคล  ถ้าใครที่เดินทางไปเสม็ดบ่อย ๆ จะต้องจำได้ว่าทางไปหาดวงเดือน  บนทางที่จะต้องนั่งรถ หรือขับมอเตอร์ไซด์ จะมีจุดนึงที่มีศาลพระภูมิเยอะ ๆ แถว ๆ นั้นจะมีป่า และต้นไม้เยอะ ๆ ก่อนที่จะถึงศาลพระภูมิ มีคนเห็นหม

เมื่อประมาณปี พ.ศ.2557 ตอนนั้นเราทำอาชีพเสริมโดยการขายของพวกเครื่องครัว จาน ชาม ช้อน ซ่อม เรื่องมีอยู่ว่าช่วงนั้นขายของดีมากเพราะขายแค่วันอาทิตย์วันเดียวในหนึ่งสัปดาห์ได้เงินมากกว่าทำงานทั้งเดือนเลยทีเดียวตอนนั้นพักที่อพาร์ทเม้นท์อยากขยับขยายหาบ้านเช่าเป็นหลัง หามานานก็ไม่ถูกใจติดที่ราคาแพงบ้าง เดินทางไม่สะดวกบ้างแต่มีอยู่หลังหนึ่งป้าแม่บ้านที่บริษัทแนะนำบอกหลังละ 3,000 /เดือน เราก็ดีใจเพราะไม่แพงพอตอนเย็นหลังเลิกงานก็ไปดูบ้านกันพร้อมแฟนและลูก โดยนัดเจอกับป้าแม่บ้านที่หน้าปากซอยทางเข้าบ้านเช่า  พอไปถึงก็ไปขอกุญแจที่คนดูแลที่อยู่ข้างๆบ้านเช่า มองเข้าไปในตัวบ้านตอนนั้นเวลาประมาณ 6 โมงกว่าๆก็มืดแล้วเพราะเป็นหน้าหนาว ตอนนั้นลูกชายเพิ่งอยู่อนุบาล 1 ลืมบอกไปว่าสภาพบ้านคือเป็นบ้านไม้สองชั้นข้างล่างเป็นปูนข้างบนเป็นไม้มีรั้วรอบขอบชิด มองภายนอกบ้านน่าอยู่ทีเดียว ข้างหน้าสามารถจอดรถยนต์ได้ 2 คัน ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปดูในตัวบ้านลูกชายก็พูดขึ้นว่า แม่จ๋ากลับเถอะเขาไล่เราแล้วหนูกลัว เรากับแฟนก็มองหน้ากันแต่ไม่พูดอะไร แฟนก็เลยอุ้มลูกชาย แล้วพาเดินเข้าไปข้างใน เชื่อไหมค่ะบ้านที่ดูภายนอกโอเคแ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวดิฉันเองค่ะ อาจจะเหมือนอ่านบันทึกการเดินทางนิ๊ดนุงนะคะ เรื่องก็มีอยู่ว่า…ดิฉันกับคุณแม่ และแฟนของดิฉัน เราไปเที่ยวด้วยกันในช่วงปีใหม่ที่จังหวัดเชียงราย และเชียงใหม่ 5 วัน 4 คืน ซึ่งที่เที่ยวส่วนใหญ่ก็จะเน้นไปที่ “ดอย” ต่าง ๆ (ที่ ๆ มันทุรกันดารมาก ๆ แต่วิวก็สวยมาก ๆ เช่นกัน) ดิฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจกับทัวร์นี้จริง ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อน ๆ ของคุณแม่ ที่ค่อนข้างมีอายุแล้วทั้งนั้น (ทัวร์คนแก่ว่างั้นเถอะ) แต่ละที่ ๆ เราไป ขอบอกเลยว่าไม่ธรรมดา หมายถึงการเดินทาง…บางที่รถตู้ไม่สามารถเข้าถึง…ต้องใช้รถโฟร์วิวตะกายขึ้นไปยังที่พักบนภูเขา “ไปดูทะเลหมอก” (ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าจำชื่อสถานที่ไม่ได้) รู้แต่ว่า Adventure สุดๆ...อ่าว!! เวรกรรม!! การเป็นบรรยายที่เที่ยวไปแล้วซะงั้น..วกกลับเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะคะ คือคณะทัวร์ของเรา ก็ไปพักตามที่ต่าง ๆ ซึ่งก่อนนอนทุกครั้ง คุณแฟนกับคุณแม่ของดิฉันอีกนั่นแหละ จะต้องสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนทุกคืน เพื่อขออนุญาติเจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้าเขา และสิ่งศักดิ์สิทธิทั้งหลาย จะมีก็แต่คนขี้เกียจแบบดิฉัน กราบหมอนเสร็จก็กลิ้งตัวลงนอนซะอย่างนั้

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่หอพักแห่งหนึ่ง ในจังหวัดราชบุรี เมื่อประมาณสี่ปีที่แล้ว คุณเอิกได้เรียนอยู่ปีหนึ่ง ทางมหาลัยได้มีกฎว่า นักศึกษาปีหนึ่งจะต้องพักที่หอพักของทางมหาลัย หอพักแห่งนี้มีทั้งหมดสามชั้น คุณเอิกได้ห้องชั้นล่างกับเพื่อนอีกหนึ่งคน ห้องอยู่ติดกับริมถนน ภายในห้องจะมีเตียงสองชั้นอยู่สองหลัง จึงได้แบ่งเตียงนอนกับเพื่อนคนละหลัง และมีตู้เสียงผ้าคนละตู้ แต่ว่าคุณเอิกกับเพื่อนขนเสื้อผ้ามาเยอะมาก จนไม่พอใส่ตู้ บนชั้นสามของหอพัก จะมีห้องซักรีดอยู่ และมีตู้เสื้อผ้าอยู่ในห้องนั้นหลายตู้ คุณเอิกก็เลยคุยกับเพื่อนว่า ถ้าวันไหนปลอดคนเมื่อไหร่ เดี๋ยวขึ้นไปช่วยกันยกตู้เสื้อผ้าลงมาอีกคนละตู้ ช่วงพักเที่ยงของอีกวัน คุณเอิกกับเพื่อนก็ได้กลับมาที่หอพัก และได้ไปช่วยกันยกตู้เสื้อผ้าลงมาอีกตู้หนึ่ง เสร็จแล้วก็กลับไปเรียนตามเดิม จนถึงตอนเย็น รุ่นพี่ได้พาไปไว้ศาลพระภูมิหน้าหอพัก แล้วก็กลับมาพักผ่อนกัน จนเวลาประมาณตีหนึ่ง คุณเอิกได้ยินเสียง กึกๆ ออกมากจากตู้เสียงผ้า คุณเอิกคิดว่าคงจะเป็นหนูวิ่งไล่กัน แต่ก็คิดอีกว่าตู้เสียงผ้าพึ่งจะยกลงมา จะมีหนูเข้าไปอยู่ได้ยังไง คุณเอิกจึงเดินเข้าไปดู ก็เห็นประ

ขอเกริ่นก่อนเลยนะครับว่าโดยส่วนตัวผมเองแล้วเชื่อเรื่องสิ่งลี้ลับแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นงมงายซะจนเชื่อไปทุกอย่างนะครับ เพียงแต่ว่าตัวเองเจอมาบ่อยตั้งแต่เด็กๆ อย่างที่เข้าใจกันแหละครับ คนเจอก็เชื่อคนไม่เคยเจอพูดยังไงก็ไม่เชื่ออยู่ดี แต่เรื่องที่อยากจะเล่าครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้เห็นสิ่งเหล่านี้ด้วยตาเนื้อของตัวเอง แบบชัดๆ ไม่ใช่แว๊บไปแว๊บมาเหมือนที่เคยเจอ เริ่มเลยแล้วกันครับ ตอนที่ 1 : ปฐมบท...ช่วงปลายปีที่แล้วผมป่วยหนักเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธ์เอ ตอนแรกอาการก็เหมือนคนเป็นไข้หวัดธรรมดานี่แหละครับแต่เป็นติดต่อกันประมาณ 3 วัน ได้แต่นอนซมอยู่ที่ห้องพัก ไม่มีเรี่ยวแรงไข้ขึ้นสูง พอที่เข้าวันที่ 4 รู้สึกตัวเองเริ่มไม่ไหวเลยโทรให้น้องที่ทำงานพาไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่ผมไปรักษาตัวเป็นประจำนี่แหละครับ น้องเค้าขับรถพาผมไปถึงที่โรงพยาบาลประมาน 10 โมงเช้า พยาบาลเห็นว่าอาการหนักเลยให้รอหมอแล้วนอนรออยู่ในห้องฉุกเฉินให้ยาแก้ไข้ รักษาตามอาการมาเรื่อยๆโดยที่ยังไม่รู้ว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ จนสักเที่ยงกว่าๆคุณหมอก็มาตรวจผลออกมามีไข้สูงมาก 40 กว่าๆ เลยขอให้ผมนอนพักรั

ช่วงต้นเดือนตุลา มหกรรมชิงที่นั่งจากแบรนด์ซัมเมอร์แคมป์ ที่ ม.เกษตร ถามว่าอีนี่อยากชิงกับเขาด้วยมั้ย .. อยากจ่ะ ! 55555555555 เลยนัดกับเพื่อนว่าไปยังไง ที่ไหน นอนไหน สรุป ได้พักแถวๆ เมเจอร์รัชโยฯ ไป 5 คนค่ะตอนนั้น ล่วงหน้าไป 3 คนในวันที่ 2 ตุลาคม ตามไป 2 ในวันที่ 3 ตุลาคม ซึ่งเราตามไปวันที่3 เพราะอยากประหยัดเงินค่าที่พัก 5555555 ก่อนจะไปก็ดูรีวิวที่พักว่าเป็นยังไง ห้องสวยดีค่ะ โอเคเลยกับราคา 800 (ย้ำ 800ต่อ1ห้อง ) เลื่อนรีวิวเจอพี่ผู้หญิงคนหนึ่งโพสต์ทำนองว่า “ ไม่ใช่ผีหรอก กูตาฝาด 555 “ นี่แหละค่ะ จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด...คืนวันที่2 เพื่อนสร้อยพระขาด เราก็ทักไปถามเพราะเห็นเพื่อนโพสต์ลงเฟส เราก็แกล้งๆเพื่อนขำๆ สนุกสนาน แต่เพื่อนเราไม่ได้นอนเลยคืนนั้น จนวันที่3 เราตามมา  พอถึงที่พัก ได้ห้อง 404 เพื่อนได้ 403 (ถ้าจำไม่ผิด) แบ่งนอนค่ะ 3 คน/ห้อง และก็ 2คน/ห้อง ตอนแรกเข้าไปเราก็ยังสนุก ไม่ได้คิดอะไร กำลังเห่อห้องสวยๆ ก็นอนเล่นกับเพื่อน มีเพื่อนอยู่ที่ กทม. แล้ว 1 คน ซึ่ง รวมในที่พักตอนนี้ 6 คน  เพื่อน 2 คนยังอยู่ในห้อง 403 แต่เหลือมานอนคลุกคลีในห้องเราค่ะ เราก็เล่นสนุกสนาน คุยนู้นน

เป็นประสบการณ์ที่เพื่อนเล่าให้คุณแคร์ฟัง เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง แถวย่านหลักสี่ เมื่อแปดปีที่ผ่านมา เพื่อนของคุณแคร์ ชื่อโต้ คุณโต้กับคุณแคร์อายุเท่ากัน แต่คุณโต้จะมีลักษณะพิเศษก็คือ ผมจะหงอกมากกว่าคนรุ่นเดียวกัน ด้วยความสงสัย คุณแคร์ก็ถามว่า "โต้ ผมเนี่ย หงอกตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่นเลยหรือเปล่า" คุณโต้ตอบกลับมาว่า "เมื่อก่อนไม่ได้เป็นอย่างงี้นะ แต่ว่ามันมีสาเหตุ" คุณโต้จึงเริ่มเล่าเรื่องให้คุณแคร์ฟังว่า เมื่อประมาณแปดปีที่ผ่านมา คุณโต้กับแฟนย้ายหอพักไปอยู่แถวหลักสี่ เป็นซอยตัน หอพักจะมีห้าชั้น สภาพโดยรอบค่อนข้างร่มรื่น คุณโต้พักอยู่ที่ชั้นห้า ห้องห้าศูนย์ห้า แต่ห้องนี้มีลักษณะที่แปลกอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือภายในห้องจะมีประตูเชื่อมไปยังห้องห้าศูนย์หกที่อยู่ข้างๆ ที่เรียกกันว่าห้องคอนเนค หลังจากที่จัดของเสร็จเรียบร้อยแล้ว แฟนก็ขอตัวกลับบ้านที่ต่างจังหวัด คุณโต้จึงไปส่งแฟนขึ้นรถ แล้วกลับมานอนที่ห้อง สักพักได้ยินเสียงเคาะประตูทางเชื่อมไปยังห้องห้าศูนย์หก "ก๊อกๆๆๆ" คุณโต้ตกใจ คิดว่าใครมาเคาะประตูห้องดึกๆดื่นๆ จึงลุกขึ้นไปเปิดดู ก็เห

บ้านผมอยู่ธัญบุรี ปทุมธานี เขตปริมณฑลของกรุงเทพฯ นี่เอง มีคลองรังสิตเป็นสายเลือดเส้นใหญ่ของพวกเรา... ตั้งแต่ เปิดคลองในพ.ศ.2435 ร.5 ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานนามว่าคลองรังสิตประยูรศักดิ์ ย่านนี้ก็กลายเป็นถิ่นเจริญ ดินดำน้ำชุ่ม คลองไปถึงไหน ไร่นาที่นั่นก็อุดมสมบูรณ์ ผู้คนเข้าไปทำมาหากินกันหนาตาขึ้นทุกที น่าสงสารแต่ บรรดา'คุณหูทิพย์' หรือโขลงช้างป่าที่ถือว่าเป็นเจ้าถิ่นตัวจริงเสียงจริง เคยอยู่กินสุขสบายมานับร้อยปีก็จำเป็นต้องถอยร่น หลบเข้าป่าลึกไปทุกทีจนถึงเขาเขียว นครนายก ปราจีนบุรีโน่น ทุ่ง รังสิตเคยรกร้างในอดีตก็ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เป็นเมืองธัญบุรี ในปี 2444 อีก 30 ปีต่อมาก็กลายเป็นอำเภอธัญบุรี ขึ้นต่อจังหวัดปทุมธานี ในปี 2474 มาจนถึงทุกวันนี้  หนองเสือ ธัญบุรีบ้านผมนี่ แหม...เขาลือกันว่าผีดุบรรลัยเลยละครับ! ช่วงนั้นบ้านเรือนชักจะหนาตา บ้านจัดสรรก็ผุดขึ้นหลายแห่ง ผู้คนและรถราคึกคักขึ้นทุกที แม้ว่าด้านหลังจะมีสวนส้มเขียวหวานอยู่นับร้อยไร่ เห็นว่าหนีน้ำเค็มจากบางมดมาปักหลักที่นี่ ต่อมาก็ต้องอพยพไปอยู่สิงห์บุรีบ้าง พิจิตรบ้าง เมื่อดินจืดกับความเจริญจากเมืองหลวงแผ่ข

ว่ากันด้วยเรื่องสยองขวัญ... ที่หลายคนอยากรู้ ณ ตอนนี้ คงหนีไม่พ้นเรื่อง "เรือนหอคนตาย" ที่เป็นตอนหนึ่งของภาพยนตร์เรื่อง "ตีสาม" ซึ่งเป็นเรื่องราวของคู่รักที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต และทางครอบครัวทำใจไม่ได้เลยอยากเก็บศพเอาไว้... สำหรับพล็อตเรื่องนี้ ใครหลาย ๆ คนคงเคยได้ยินมากนักต่อนักแล้ว บ้างก็ว่าบ้านหลังดังกล่าว ตั้งอยู่ที่เมืองเอก บ้างก็ว่าตั้งอยู่ที่พุทธมณฑล สาย 2 บ้างก็ว่าอยู่แถวสุวินทวงศ์ บ้างก็ว่าอยู่ที่แถวหนองจอก เอาเป็นว่า คงจะมีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นหลายแห่งเลยทีเดียว แล้วแต่ละที่ก็คงสยองไม่แพ้กัน ส่วนวันนี้ก็ขอนำประสบการณ์จริง จากคุณมาร์ค ที่ได้เล่าเรื่องราวสุดสยองผ่านรายการเดอะช็อค เมื่อวันที่ 24 ตุลาคม ที่ผ่านมา... ให้เพื่อน ๆ ได้ฟังกัน...โดยคุณมาร์ค ได้เปิดเผยถึงประสบการณ์ตรง ๆ ที่เจอแบบจะๆ ให้ฟังว่า... ตอนนั้นตนเพิ่งเข้ามากรุงเทพฯ ใหม่ ๆ มารับจ้างขับมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แถวพุทธมณฑล ซึ่งตนก็รับป้าแม่บ้านคนหนึ่งมาส่งยังบ้านหลังหรูอีกซอยหนึ่งเป็นประจำ รับส่งได้สักพักตนก็เลยบอกกับคุณป้าคนนั้นว่า สนใจเป็นลูกค้าประจำไหม จะได้มารับมาส่งให้ตลอด ซึ่งคุณป้า

ก่อนอื่นเลย ขอไม่เอ่ยชื่อหอพักแห่งนี้นะครับ เพราะไม่ได้มีเจตนาทำลายชื่อเสียงหอพักนี้แต่อย่างใด และเรื่องที่เราเจอ ก็เกิดขึ้นเพราะตัวผมเองครับ เรื่องมีอยู่ว่า..ตอนนั้นเป็นช่วงปี 2 ผมกับเพื่อนๆอีก 3 คน มีผม ,แอม ,พิค และ หย๋อย(ชื่อสมมติ) รวมเป็น 4 คน ย้ายออกมาจากหอใน มาพักที่หอแห่งนี้ ผมเป็นคนกลัวผีมาก ช่วงแรกที่เข้าหอ ก็ถามกะเจ้าของหอตรงๆเลยว่า "ที่นี่มีไหมพี่" เพราะเรื่องเล่าของหอนี้ก็พอมีอยู่บ้าง พี่เจ้าของหอก็บอกว่า "มันก็แล้วแต่คนเชื่อนะครับน้อง น้องกลัวไหมละ?" ผมก็ เอาละ เตรียมตัวได้เลย ฮ่าๆๆๆ แล้วก็มาถึงคืนเกิดเรื่อง คืนนั้น ประมาณ 3-4 ทุ่ม พวกผมก็นั่งคุยกันเรื่องผีนี่แหละ แอมมันเป็นคนไม่กลัวผี แต่มันมีเซนต์ มันเจอเรื่องเร้นลับบ่อย แต่มันมักจะคิดว่า มันหลอนไปเอง พอเล่าเรื่องผีกันไปสักพัก ประมาณ 5 ทุ่ม ได้เวลานอน  แอมกับพิค มันก็รวมหัวกันแกล้งผม (ปกติผมโดนแกล้งบ่อยเรื่องผี ฮ่าๆๆ) ไอพิคมันเอาโน๊ตบุ๊คมัน เปิดเพลงในยูทูป เป็นเพลงทีเซอร์ของเดอะช็อค "ฮื่อ ฮื้อออออออ ฮื๊ออ ฮืออออออ"  นึกออกกันใช่มะ มันเปิดฟังวนๆอยู่นั้นแหละ ผมก็บอกให้มันปิดผมนอนไม่หลับ ต

เมื่อวันหยุดยาวที่ผ่านมาค่ะ เราไปเที่ยวเพชรบูรณ์รถเยอะมากตามที่เป็นข่าว แต่ไม่ได้ไปภูทับเบิกนะคะ เพราะไปแบบไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้า คือหยุดยาวไปเที่ยวกันเถอะ ประมาณนี้ค่ะ พอไปถึงเพชรบูรณ์กะว่าจะไปไหว้พระที่วัดผาซ่อนแก้ว แล้วเที่ยวแถวนั้นเลยไปหาที่พักแถวนั้น ปรากฏว่าเต็มทุกที่ ถามเป็นสิบไม่มีว่างเลยอะไรจะซวยแท้ เลยชวนกันขับรถออกมาห่างพอสมควร เจอรีสอร์ทใหญ่เลยค่ะ (ตอนกินข้าวเที่ยงดูในหนังสือท่องเที่ยวที่รีสอร์ทมีไว้ให้อ่าน มีโรงแรมนี้ลงในโฆษณาด้วยค่ะ) รีสอร์ทอยู่ริมแม่น้ำได้ยินเสียงน้ำตกด้วยค่ะ ด้านหน้าติดถนนใหญ่ปลูกต้นไม้เต็มไปหมด ข้างแม่น้ำจะมีกระท่อมไว้ให้นั่งทานข้าวริมน้ำด้วยค่ะ ทีมเรามากัน 6 คนค่ะ เรากับน้องชาย และครอบครัวของน้า น้าพักบ้านใหญ่ เราพักบ้านเล็กมีเตียงแยก 2เตียงค่ะ พอได้ที่พักและทานข้าวเที่ยงแล้ว เราก็เอาของไปเก็บที่ห้องแล้วออกมาเลย เพื่อไปเที่ยวกันต่อ ตอนเย็นกลับมาก็แวะไปคุยกันที่ห้องน้า จนดึกประมาณเกือบเที่ยงคืนค่ะ จึงกลับมาที่ห้อง ลักษณะบ้าน จะเป็นหลังคามุงแบบหน้าจั่ว มุงลงมาถึงพื้น ตกแต่งดูดีค่ะ แต่ที่เราพักมีบ้านเราแค่หลังเดียวที่มีคนพัก บ้านลักษณะนี้มี 5 หลังติดกัน

"กวินทร์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากป่าสนสองใบที่พุเตย...ผมเป็นคนสุพรรณบุรีโดยกำเนิด แต่พอโตขึ้นหน่อยก็ย้ายตามพ่อมาอยู่กรุงเทพฯ เลยเรียนหนังสือและทำงานในเมืองหลวง นานๆ ถึงจะมีโอกาสไปเยี่ยมญาติมิตรที่ดอนเจดีย์เสียที ส่วนมากก็ค้างคืนวันเสาร์คืนเดียว ญาติบ้างเพื่อนบ้าง ลากไปเลี้ยงกันร้านนั้นร้านนี้ บางทีแทบจะไม่ได้นอนก็ใกล้ถึงเวลากลับเสียแล้ว หอคอยบรรหาร-แจ่มใส สวยงามนักหนายังไม่เคยได้ขึ้นซักที ได้แต่แหงนมองตอนนั่งรถผ่านเท่านั้นเอง อย่าว่าแต่อควาเรียมบึงฉนากที่เดิมบางนางบวชเลยครับ (พวกบ้านผมเรียก "เดิมบาง") ร่ำๆ ว่าจะไปดูปลาสวยๆ งามๆ ที่เขาเล่าลือกันนัก จนป่านนี้ยังมีวี่แววว่าจะได้ไปทัศนา...อุทยานแห่งชาติพุเตยที่ด่านช้างผมก็เคยได้ยินแว่วๆ จนเพื่อนเกลอคนหนึ่งชื่อชาติย้ำกับผมว่า...มึงต้องไปให้ได้ ไม่งั้นเสียชาติเกิดเป็นคนสุพรรณฯ ต้นปีนี้เองผมก็สบโอกาสไปเที่ยวพุเตย!..ตอนนั้นผมไปเยี่ยมบ้านเก่าตั้งแต่คืนวันศุกร์ โดยนัดหมายกับเพื่อนฝูงไว้ก่อน รุ่งเช้าเจ้าชาติก็เตรียมรถปิกอัพกับเพื่อนสนิทอีก 3 คนมารับที่บ้านป้า มุ่งหน้าไปพุเตยกันให้สมใจอยาก (ของผม) อารามสงสัยว่าที่นั่นม