"ลืมหรอ เอาไปสิๆ" ลิฟท์ตัวกลางที่รพ.ทหาร

ณ.รพ.ทหาร แห่งหนึ่ง ตอนนั้นเพิ่งสร้างตึก เฉลิมพระเกียรติ60 พรรษา ของ ร.9 แล้วเสร็จใหม่ๆ กำลังพลก้อช่วยกันขนของ เพืี่อเข้ายังสำนักงานใหม่ทันที กองอำนวยการ ตลอดจนกำลังพลสำคัญ อยู่ชั้น 11 การขนของขึ้นมายังชั้น 11 นั้น แน่นอน ต้องใช้ลิฟ ต่างคน ต่างขนของ ชุนมุน วุ่นวายกับการจับจองพื้นที่การทำงาน ของตัวเองอยู่นั้น บริเวณหน้าลิฟ มีเสียง โวยวาย กรีดร้อง ดังลั่น ไปหมด สิ่งที่เห็นเมื่อออกไป

ร่างของจ่าพิเศษ นอนอยู่ที่พื้น หน้าลิฟ แต่ทว่า ร่างนั้น ไม่มีหัว...ไม่ใช่สิ .... ร่างนั้น... ตั้งแต่ช่วงใต้ราวนมขึ้นมาถึงหัว หายไป. ส่วนร่างที่กองอยุ่ตรงหน้า คือส่วนใต้ราวนม ลงมา ถึงปลายเท้า กองอวัยวะภายใน ไขมัน กลิ่นคาวเลือด คละคลุ้ง ไปหมด จากการสอบถาม ได้ความว่า ขณะขนของ จ่าคนนี้ มากดลิฟ เพื่อจะลงไปเอาของมาอีก พอลิฟ ที่มารับเปิดออก กลับไม่มีพื้นลิฟ คล้ายๆว่า ลิฟเปิด แต่ภายในเป็นช่องสลิงดึงลิฟ ขึ้น-ลง ขณะนั้น จ่า ได้เดินไปชะโงกหน้าดูภายในช่องลิฟ ดังกล่าว แต่ไฟที่บอกชั้นลิฟ กัอดับลง พร้อมกับลิฟตัวนั้น หล่นลงมาอย่างรวดเร็ว กระชากเอาส่วนบนของลำตัวจ่าไปด้วยทันที และลิฟก้อได้ไปค้างอยุ่ชั้น 4 พอกู้ขึ้นมา ถึงพบส่วนบนของจ่า ในสภาพแหลกเหลว ไม่มีชิ้นดี หลังจาก เก็บกู้เรียบร้อยแล้ว ลิฟตัวกลาง ถูกปิดใช้งาน ถึง 30 วัน

วันที่เกิดเรื่อง...เราต้องเข้าเวรเก็บเงิน ตอนกลางคืน เราจะรับเวรช่วง 00.00 น. ออก 08.00 น. เราเลิกงานแล้ว ก้อนั่งเล่นเกมในคอม รอเวลาเข้าเวรไปเรืี่อยๆ จนกระทั่งเวลา 23.30 น. เราก้อเตรียมไปรับเวร พร้อมพี่อีกคน เราก้อเดินไปกดลิฟ สักพัก ลิฟตัวกลาง ขึ้นมารับ เรากับพี่ ก้อเข้าไป กดชั้น1 ระหว่างลิฟ ลงมา พี่ก้อพูดขึ้นว่า แม่ง กลิ่นเลือดจ่าพิเศษ ยังไม่หายเลย เหม็นฉิบฯ เราตกใจ ทักพี่ว่า จะมาทักทำไม พี่บอก รพ.ผีเยอะ เจอสิดี จะได้ชิน....พอพี่พูดจบเราได้กลิ่นทันที จากตอนแรก เราไม่ได้กลิ่นเลย 
พอลิฟมาถึงชั้น1 เรารีบออกก่อนเลย พี่ที่เดินตามมาหัวเราะเรา อย่างสนุกสนาน ช่วงจังหวะ ที่เราเดินออกจากลิฟ ต้องเลี้ยวซ้าย เพืีอไปห้องเวร ประตูลิฟ กำลังจะปิด หางตาเรา มองเห็นจ่าพิเศษ ยืนอยู่ในลิฟ เรารัองเสียงหลงเลย รีบวิ่งไปห้องเวรทันที ไม่รอพี่ที่เจ้าเวรคู่กันแล้ว 

สักพักพี่ก้อเดินมา และบอกว่า วิ่งไม่รอเลย จะหลอกพี่หรอ ไม่กลัวหรอก เราไม่พูด เพราะพูดไปก้อไม่เชื่อ สักพัก หลังรับเวรแล้ว พี่บอก ลืมตังทอน จะขึ้นไปเอา เราบอกให้ยืมตังทอนเราไปก่อน แกบอก ไม่เอา เดี๋ยวส่งเวรเช้า ก้อต้องขึ้นไปอยู่ดี สรุปแกดื้อดึงจะขึ้น เราเองก้อกลัว เพราะต้องอยุ่คนเดียว ได้แค่บอก รีบมานะ...ผ่านไปเกือบ 30 นาที พี่แกก้อยังไม่มา คนไข้มาจ่ายตังก้อเยอะ พอตี 2 เราก้อเห็น หน.ของเรา เดินมาหาเราที่ห้องเวร หน. บอกว่า พี่ที่เข้าเวรคู่กับเรา แก ช็อค นอนอยู่ ER ที่ รพ.เรานี่แหล่ะ เราเลยลงไปดู หน้าแก ขาวซีด ราวกับไม่มีเลือด ตาเบิกโพรง อยุ่แบบนั้น หมอเจาะเลือดไปตรวจ หาสารเสพติด ตามแนวทางการรักษาของเค้า

หน.เล่าว่าขณะนอนหลับ ทหารเวร โทร ไปหาแก บอกว่าลูกน้อง มีอาการช๊อค อยู่หน้าลิฟ ตอนนี้ส่งตัวไป ER แล้ว เราเลยเล่าเรืี่องก่อนรับเวรให้หน.ฟัง พอ หน.ฟังจบแกก้อกลับแฟลตไป และกลับมาอีกครั้งพรัอมขวดน้ำเปล่า แกบอก ข้างในเป็นน้ำมนต์ แกเอามาเทใส่ผ้า แล้วให้เราเช็ดหน้า เช็ดตัว และใส่เซริง ป้อนให้เข้าปากพี่ เราทำตามที่ หน. สั่ง ราว ครึ่ง ชม. แกเริ่มมีสติ กระพริบตาได้ แต่ยังพูดไม่ออก น้ำตาไหลเป็นทางลงมาจนเปียกหมอนเลย....ตีสามกว่าๆ สติมาเต็ม เลยขอหมอออกมาที่ห้องเวร พี่แกเล่าให้เรา และ หน. ฟังว่า แกขึ้นไปเอาตังทอน แกกดเรียกลิฟ พอลิฟมา แกก้อเข้าลิฟตามปกติ แต่บรรยากาศในลิฟ มันอึดอัดมาก เหมือนจะหายใจไม่ออก กลิ่นก้อเหม็น พอลิฟเคลื่อนมาถึง ชั้น4 มีคนกด แกก้ออุ่นใจว่ามีคนเข้ามา พอประตูลิฟปิด กลิ่นเหม็นมันรุนแรงขึ้นมากเท่าทวีคูณ แกเลยจะถามผุ้ร่วมลิฟ ว่าได้กลิ่นไหม

แกหันไปจะอ้าปากถาม แต่...แกต้องอ้าปากค้าง ชายที่ขึ้นมาตอนนี้ มีแต่ลำตัวท่อนล่างยืนอยู่ ท่อนบนหักไปข้างหลัง ... ขณะที่อ้าปากค้าอยู่นั้น ท่อนบนที่หักไปข้างหลัง ก้อค่อยๆ ขึ้นมา ประกบลำตัว แต่ใบหน้าเละ จนไม่เห็น อวัยวะบนใบหน้า ส่วนมือนั้น ยื่นมาที่แก พร้อมถุงตังทอน พร้อมพูดว่า ลืมหรอ เอาไปสิ เอาไปสิ ซ้ำไป ซ้ำมา อยุ่อย่างนั้น แกกดลิฟเปิดรัวๆ พอลิฟเปิด แกรีบวิ่งออกมา จังหวะที่กำลังจะก้าวพ้นลิฟนั้น แกหกล้มลงไปนอนที่พื้น เพราะสะดุด อะไรบางอย่าง แกเงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่แกสะดุด คือ ร่างของจ่าพิเศษ ท่อนล่าง ไม่มีหัว มีเพียงมือข้างเดียว ที่ยื่น ถุงเงินทอนให้แก จากนั้น ทุกอย่างสำหรับแกดับวูบไปหมด